باز هم حق ما ضایع شد این بار فیفا

آقا بدون مقدمه اصل مطلب جناب آقای بلاتر چرا اینقدر حق فوتبال این مملکت رو ضایع میکنی برادر از روز قیامت نمیترسی آخر چرا مگر این قطر 800هزار نفری به قول عادل خان چیش از ما بیشتر بود اخوی اگه به استادیوم که ماهم داریم باور کن (انزلی-یادگار تبریز-نصف جهان)و اووووووووووووووووووووووو اگه بخواهم بگم که خیلیه خلاصه بازهم سیاسی بودن فیفا به ما ثابت شد حیوونی کفاشیان و علی آبادی وتاج و بقیه بچه ها که با وجود اینکه بهترین فدراسیون آسیا هستیم این همه امکانات واسه برگزار کردن بازیها(آره جونه عمت) بازهم مارو بازی نمیدن.البته یه دلیل دیگه هم داره که برو بچ ما مثل این روسها ناز نازی نیستن زودی قهر کنن.آه خدای من
یه گله از عادل خان آخه اخوی تو این همه سال کی به حرفه شما گوش داده که باز هی تو90 میگی و خودتو ضایع میکنی اخه بروبکس اصلا مشکل دارن که الکی حرف در میاری شما.

انتخاب های جنجالی فیفا همه را غافلگیر کرد / سیاسی‌ترین روز فوتبال

فوتبال هر چهار سال تنها یک بار میزبان بزرگان سیاست دنیا است؛ زمانی که میزبان‌های جام جهانی را انتخاب می‌کنند.
انتخاب روسیه و قطر به عنوان میزبان‌های جام های جهانی 2018 و 2022 فیفا و کمیته اجرایی اش را تبدیل کرده به سیبل انتقادات. از یک سو انگلیسی ها و کاروان پر طمطراق پیشنهاد میزبانی 2018 این کشور فیفا را به خاطر دادن میزبانی به روسیه «عجیب» می دانند و از سوی دیگر امریکایی ها و در راس آن ها باراک اوباما، رییس جمهور این کشور تصمیم فیفا را «اشتباه» خوانده اند.
با این حال پنجشنبه بعد از ظهر در زوریخ - مقر فیفا - روسیه به عنوان میزبان جام جهانی 2018 انتخاب شد و قطر با پیروزی در رقابت برای میزبانی جام جهانی 2022 اولین کشور در خاور میانه لقب گرفت که میزبان بزرگترین همایش فوتبال در دنیا می شود.
پیش بینی ها غلط از آب درآمد
انگلیس برجسته ترین چهره های ممکن را برای میزبانی در اختیار داشت. فابیو کاپلو و دیوید بکام تنها چهره های فوتبالی گروه ارائه پیشنهاد میزبانی به فیفا بودند. در کنار آن ها دیوید کمرون، نخست وزیر این کشور و پرنس ویلیامز، نوه ملکه الیزابت و پادشاه آینده بریتانیا از چهره های سیاسی دنیا بودند که برای میزبانی تلاش می کردند. به گزارش روزنامه «دیلی میل» انگلیس برای میزبانی جام جهانی 2018 بیش از 15 میلیون پوند هزینه کرده بود اما این کشور در همان دور اول انتخابات از میان 22 رای تنها 2 رای آورد و به همراه پرتغال - اسپانیا و هلند - بلژیک حذف شد.
شکست آن ها آن هم در شرایطی که با توجه به برگزاری مسابقات المپیک 2012 در لندن نشان می داد این کشور از هر حیث آماده میزبانی جام جهانی است اما اولین شوک را به دنیا وارد کرد. بکام بعد از این که انگلیس میزبانی جام جهانی 2018 را از دست داد تاکید کرد نماینده های انگلیس برای میزبانی این تورنمنت هیچ چیز کم نگذاشته اند: «به نظر من تیم پیشنهاد هر کاری ممکن بود انجام داد و ما نمی توانستیم از این بهتر پیشنهادمان را ارائه دهیم. ما خیلی ناراحت هستیم اما برای قطر و روسیه بهترین ها را آرزو می کنیم. این ها کشورهای بزرگی هستند و من یقین دارم می توانند باعث افتخار فیفا شوند. ما زحمت زیادی کشیدیم و آن ها هم همینطور. به آن ها تبریک می گویم.»
در کمیته اجرایی فیفا مشکل اصلی انگلیس مطبوعات جنجالی این کشور عنوان شده بود. فیفا معتقد است برخی روزنامه های عامه پسند انگلیسی با افشاگری های گاه و بیگاهشان روح فوتبال را از بین می برند و این می تواند به ضرر جام جهانی باشد. روزنامه های انگلیسی در هفته های اخیر دست دو عضو کمیته اجرایی فیفا را به خاطر دریافت رشوه برای حمایت از میزبانی برخی کشورها رو کرده بود اما بوریس جانسن، شهردار لندن که از منتقدین اصلی فیفا به شمار می رود این اتهام را رد می کند: «در انگلیس مطبوعات آزادی کامل دارند و برای همین این کشور این قدر بزرگ است. مطبوعات انگلیس نقطه درخشان این کشور هستند و فکر نمی کنم فیفا آن را بد بداند.»
پرواز آنی پوتین از مسکو به زوریخ
ولادیمیر پوتین، نخست وزیر روسیه دو روز پیش از انتخابات میزبانی جام جهانی تصمیمش را مبنی بر سفر به زوریخ برای دفاع از پیشنهاد میزبانی جام جهانی 2018 عوض کرد. بسیاری از منتقدان عدم سفر پوتین را اعترافی غیر مستقیم بر شکست خوردن روسیه برای میزبانی می دانستند. اما بلافاصله بعد از این که نام روسیه از پاکت سپ بلاتر، رییس فیفا بیرون آمد نخست وزیر این کشور سوار بر جت شخصی اش در فردوگاه زوریخ فرود آمد و یک راست راهی مقر فیفا شد: «در جام جهانی 2018 بالاترین استانداردها را می بینید. مدرن ترین ورزشگاه ها در این مدت ساخته شده و به بهره برداری می رسند. ما مصمم هستیم همه تلاشمان را برای آسایش و امنیت میهمانانمان به کار گیریم. مردم روسیه به خود افتخار می کنند. از ته قلبم از همه متشکرم. فوتبال در سراسر دنیا محبوب است. به خصوص در روسیه.»
قطر؛ کوچکترین میزبان دنیا
شوک اصلی اما، هنگامی که نام قطر به عنوان میزبان جام جهانی 2022 اعلام شد به وجود آمد. قطر در رقابت با امریکا، استرالیا، کره جنوبی و ژاپن رای بسیاری جمع کرد و اولین کشور مسلمان میزبان جام جهانی لقب گرفت. «محمد بن حمد آل ثانی»، رییس کمیته پیشنهاد میزبانی جام جهانی قطر در این باره گفت: «از زمانی که ما تصمیم گرفتیم نامزد میزبانی جام جهانی شویم هیچ کس فکرش را نمی کرد به پیروزی برسیم. از طرف میلیون ها نفر در خاور میانه از فیفا به خاطر چنین دید بازی تشکر می کنم. قرار ما تابستان سال 2022 در قطر.»
اصلی ترین مانع قطر برای میزبانی جام جهانی 2022 گرمای شدید این کشور در فصل تابستان بود. قطری ها اما قول داده اند با سیستم های پیشرفته محیطی دمای هوای قطر را در فصل تابستان کاهش دهند. اتفاقی که بیشتر به معجزه می ماند. با این حال این سیستم ها هیچ وقت آزمایش نشده و اصلا معلوم نیست بتوانند یک کشور را هرچند کوچک خنک کنند.
مشکل دیگر این کشور غیبت قطر در تمام ادوار گذشته جام جهانی بود. این کشور حتی در آسیا نیز جزو تیم های درجه یک به حساب نمی آید و از هر حیث فاصله زیادی به کشورهای رقیب داشت. فیفا بعد از انتخاب قطر با انتقاد بسیاری از دولتمردان امریکایی روبرو شد. به خصوص اوباما که دیروز در واشنگتن به خبرنگارها گفت: «به نظرم این تصمیم اشتباهی بود.»
نظرات چهره‌های شاخص سیاست و فوتبال دنیا در مورد میزبان‌های جام‌های جهانی 2018 و 2022 را می‌توانید اینجا بخوانید.
منبع سایت قطره

اصلا میزبانی جام جهانی برای مان خوب نیست، بد آموزی دارد!

« اولین در خاورمیانه » ، «بزرگترین در خاورمیانه »،« بی همتا در خاورمیانه» نه این بار نه کارخانه تولید آلومینیوم است ، نه بانکی دولتی و نه شرکت خدمات اداری که ایران سرترین در خاورمیانه باشد. این قطری ها هستند که تمام پنجشنبه شب را تا صبح به پایکوبی گذراندند چون اولین کشور در «خاورمیانه» بودند که میزبانی جام جهانی را بدست می آوردند و این بار نه اسمی از ایران بود که نه شاید تا 100 سال دیگر ما بتوانیم چنین ادعایی را داشته باشیم که میزبانی در چنین رقابت بزرگی نیاز به زیرساخت هایی دارد. زیرساخت هایی که حالا تا سالهای سال ما با آن فاصله ای تمام نشدنی داریم.

قطر ، شیخ نشین کوچک آن سوی خلیج فارس که شاید تمام کشورش تنها هم اندازه با استان هرمزگان ما باشد با کسب بیشترین رای ممکن از مجموع 22 رای هیات اجرایی فیفا توانست میزبانی جام جهانی را در رقابت با کره ، ژاپن، استرالیا و آمریکا برباید تا امیر قطر وقتی جام جهانی را در دست می فشرد با خوشحالی بگوید:« امشب همه دنیا و فیفا به ما و به خاورمیانه افتخار می کند.»

آنها میزبان رقابتی در 12 سال بعد خواهند بود که بر اساسی عرفی رایج نمادی ست بر رسیدن به مرز توسعه یافتگی و حالا این شیخ نشین کوچک از حالا می تواند ادعای رسیدن به مرز توسعه یافتگی را داشته باشد اگرچه حتی برای کمیته میزبانی اش چاره ای نداشته باشد غیر از استخدام مستشاران سرشناسی چون زین الدین زیدان و الکس فرگوسن.

شهر کوچک دوحه بی شک تا 10 سال بعد برای میزبانی بزرگترین رویداد ورزشی جهان تغییراتی وسیع خواهد داشت و دیگر مثل امروز همه راه های عبوری در شهر منتهی به خیابان کوچک ساحلی که از کنار خلیج فارس می گذرد نخواهد بود و برج های شهر که امروز می توان سر فرصت با دست شمارش شان کرد قطعا تا روز رسیدن به میزبانی حتما این قدر تعداد شان افزایش می یابد تا توریست هایی را که در زمان بازی ها قطعا تعداد شان 2 برابر جمعیت کنونی این کشور کوچک است را بتوانند در خود جای دهند و خبری از ترافیک در معابرشان نباشد. این اتفاقی ست که برای همسایه جنوبی می افتد اما کمی این طرف تر در سواحل شمالی خلیج فارس مان چه اتفاقی آن روزها می افتد؟ این سئوالی ست که شاید نگاه بدبینانه برایش حسرت حذف از بازی ها در مرحله انتخابی باشد. ما که خود را همیشه بهترین در خاورمیانه می دانیم ، نه از حالا که وقتی قطری ها 4 سال قبل بازی های آسیایی را به شایستگی برگزار کردند ، برابر شان ، دست های مان را بالا گرفتیم .

برگزاری جام جهانی یا هر رویداد بین المللی ورزشی تابعی از شرایط زیرساخت های اقتصادی، اجتماعی ، سیاسی کشورهاست. از راه های ارتباطی گرفته تا هتل ها ، تضمین درصد سودآوری توسط دولت ها ، استادیوم های مجهز ورزشی و ...

کدام شان را امروز داریم که حتی نتوانستیم میزبانی بازی های کشورهای اسلامی را برگزار کنیم؟ این پاسخ چندان سختی نیست. هنوز هفته ای از پایان بازی های آسیایی گوانگژو نمی گذرد . بازی هایی که در شهری از شهرهای چین برگزار می شد که اگر در قیاسی مع الفارق آن را به شهرهای خودمان تشبیه کنیم شاید نسبت اصفهان به تهران  باشد در تقابل نسبت گوانگژو به پکن.

بیش از 50 استادیوم و سالن ورزشی برای یک دوره مسابقه ورزشی در سومین ابرشهر چین. درحالی که ما در تهران به سختی به تعداد انگشتان یک دست ، استادیوم و سالن استاندارد می توانیم بشماریم که توان یک دوره بازی بین المللی مثل کشتی جام تختی یا رقابت های تنیس فیوچرز را داشته باشد. درحالی که در گوانگژو تنها در شهرک دانشگاهی شان که جایی شبیه کوی دانشگاه تهران خودمان بود ، بیش از 20 سالن ورزشی مجهز داشتند. چیزی برابر با تمام سالن های نیمه استاندارد همه کلان شهرهای ما!

حالا ما را رویای برگزاری جام جهانی شاید نیاز به همان طعنه تلخی باشد که در مراسم افتتاحیه بازی های آسیایی مهمان افغانی مراسم به یکی از مسئولان سابق سازمان تربیت بدنی انداخت؛« راستش ما که ورزشگاه نداریم و هیچ وقت نمی توانیم میزبان باشیم، این بازی ها هم میزبانی اش را به کشورهایی می دهند که روی سن هایش اینگونه برقصند پس شما هم قیدش را بزنید!»

و اینگونه خود را قانع کنیم که چنین بازی هایی با آموزه های ارزشی مان همخوانی ندارد ! پس دلیلی نیست به فکر برگزاری شان باشیم. همان بهتر که دیگران میزبانش باشند و ما تنها شاهد برگزاری اش.

مطلب فوق از سایت قطره میباشد.